Dear Diary

Jeetje.. Wat zijn de afgelopen dagen een hectiek geweest. Een mix van zo ongelofelijk veel gevoelens. Tot 2 dagen geleden kon ik er nog niet bij dat mensen het echt leuk vonden om alleen naar het buitenland te gaan. Het is ook iets wat ik zeker niet snel weer ga doen, maar ook iets wat nu voelt als een juiste keuze.

Het heeft me in 1 week al zoveel dingen in laten zien. Precies een week geleden stond ik rond deze tijd huilen in de armen van mijn beste vriendinnetje en mams te huilen omdat ik weg ging. Geen idee waar ik aan ging beginnen. Het enige wat ik wist was dat ik een buitenlandse stage ging lopen in Malta, en dat mijn handbagage ONTIEGELIJK zwaar was. Inmiddels lig ik een week later met toch wel een beetje een grijns op bed. I DID IT! I survived the first week!

En geloof me, als ik zeg dat ik al huilend aan de telefoon heb gezeten. Afgelopen zondag was ronduit vreselijk. Ik wist niet dat iemand zich oprecht zó zó kut kon voelen. De tranen bleven komen, bleven stromen. Gelukkig heb ik ONWIJS lieve mensen in Nederland die mij over de app heel veel lieve woorden hebben toegesproken, en daar ben ik nog steeds zo dankbaar voor! Anders had ik waarschijnlijk het eerste vliegtuig terug genomen.

Inmiddels begint het te wennen. De kilometers lopen (lang leve de bussen die niet op tijd, of helemaal niet rijden), de koude douches in de ochtend (welkom warm water op zonnestralen en niet op maneschijn), het VRE-SE-LIJ-KE eten (sorry moeder van gastgezin), de enorm koude nachten (verwarming is hier een no-go), het driedubbel kijken voor het oversteken (geloof me, als je een deadwish heb, steek in Malta de weg over zonder te kijken), maar vooral ook de mindfuck.

En dan heb ik het echt over mindfuck op alle gebieden. Zo was ik vanmiddag nog getuige van een bijna ongeluk door iemand die OF een deadwish had, OF vastgekleefd zat aan het gaspedaal. Van bijna iemand omver crossen over het zebrapas, tot een zwarte uitlaatrook en een-bijna-winkel-minder scheurde het de weg over. Maar ook de mindfuck als het gaat om de gebouwen en architectuur. Een voorbeeld aan mijn stagebedrijf. Van buiten vraag je je al af wat er binnen zit, omdat het er ergens wel verzorgd, maar ook best oud uit ziet. Vanbinnen wordt je echt omver geblazen. Ik ben überhaupt nog nooit ergens geweest waar alles er zo ontiegelijk tof uitzag. Echt een mini hipster bar!

En stiekem ben ik nu zo zo ZO fucking trots op mezelf. Dat die kleine -net- 20 jarige Zeeuw het toch maar even flikt. Haar koffer pakt, en gaat. De wereld gaat zien, gaat kijken wat de wereld brengt buiten de kleine kikkereilandjes van Zeeland (Oke, Malta is ook wel een klein eilandje..) en vervolgens met haar kleine maatje 38 de eerste voetstappen alleen zet op buitenlandse bodem.

Joe! Margo