Malta... ALMOST THERE!

‘’Wat stoer dat je deze stap durft te nemen. Veel plezier!’’

Was een reactie die ik het meest te horen kreeg toen ik vertelde dat ik op buitenland stage ga. En het is ineens nu 3 dagen voor vertrek en ik ben OP van de zenuwen. Je denkt dat je al een halfjaar voorbereid bent op wat er gaat komen, maar ik heb afgelopen week pas de contactgegevens gehad van mijn gastgezin. Vandaag pas gezien waar ik voor een half jaar ga wonen. En wat is het DOOD-eng. Hoe ik vanmiddag met mijn beste vriendin nog lachend al mijn broeken en shirts vacuüm zat te zuigen met de stofzuiger zodat ik daadwerkelijk mijn halve kledingskast ook echt mee kon nemen, begin ik nu opeens als een herinnering te zien. Als iets wat ik mee moet nemen. Als een soort mentale bagage (gelukkig zit daar geen bepaalde hoeveelheid aan om mee te vliegen) die ik mee neem in mijn 23-weken durende reis naar Malta.

Malta.. Bizar. De een noemt het een land vol belastingontduikers, de ander noemt het een land waar iedereen op elkaar past. De een noemt het een stenen gebied, de ander noemt het een prachtig gebied. Wat ik heb geleerd is dat ik het zelf moet gaan ontdekken. Dat dit mijn reis wordt.

Het klinkt zo gaaf, een buitenland stage. Dat vond (/VIND) ik nog steeds. Totdat je daar daadwerkelijk je vriendinnetjes de laatste knuffels geeft, totdat je daadwerkelijk op je gat op de vloer zit te bedenken wat je in hemelsnaam allemaal moet meenemen. Totdat je daadwerkelijk mams de eerste traantjes ziet laten. En het is (zoals iedereen zegt) ‘maar’ voor een half jaar, maar er kan zo freaking veel gebeuren in een half jaar.. Een half jaar iedereen missen die je nu om je heen heb. Een half jaar geen shows meer geven met Umy. Een halfjaar geen zus meer pesten. Een halfjaar geen lekkere boerenkool met rookworst eten. Een halfjaar geen staples meer geven. Toen ik vanmorgen tegen een meisje uit de staples vertelde dat ik een halfjaar weg ging, vroeg ze verbaasd ‘’Maar wie past er dan op de paarden?!’’ en toen bedacht ik mezelf hoe vaak ik eigenlijk op stal te vinden was en hoe erg ik dat ging missen de komende tijd.

Ik ga een tijd tegemoet waar ik vast en zeker heel erg ga veranderen. Een tijd met heel veel gave momenten. Een tijd waarin ik echt op mezelf aangewezen ben en ook veel over mezelf ga leren als persoon zijnde. Een tijd waarin ik prachtige herinneringen ga maken. Maar ook een tijd die tegenslagen gaat kennen, en ook een tijd die vast niet altijd even makkelijk gaat zijn. Maar wat wil ik dit graag doen. Wat wil ik graag deze kans aangrijpen en mezelf er volledig aan overgeven.

Eerst heb ik morgen mijn 20e verjaardag nog, en eigenlijk sta ik er helemaal niet bij stil hoe oud dat al is. Die tiener jaren uit. Ik weet mijn verjaardagen van vroeger nog als de dag van gisteren. De dag voordat ik jarig was kwamen altijd tranen, want ik wou voor altijd jong blijven.. En dan staat de teller ineens op 20.. Heb ik mijn eigen wereldje opgebouwd, en ga ik een nieuwe wereld ontdekken…

Ik wil jullie mee gaan nemen in mijn avontuur van Malta, maar ik wil het vooral ook zelf gaan ontdekken. Ik ga zo regelmatig mogelijk wat posten op mijn blog, zodat jullie goed kunnen volgen waar deze kleine Zeeuwse zenuwpees allemaal uitspookt en vooral WAT ik uitspook, want dat zullen wel weer avonturen worden!

En zoals ik altijd lekker op mijn eigen manier afsluit, en ook zeker blijf doen:

Joe! Margo