ANWB Avontuur

Yoehoe. Een extra blog, maar wat voor eentje.

Vandaag heb ik mijn eerste echte ANWB avontuur gehad, en naast dat ik veel heb gelachen, heb ik daarom ook echt de schrik meegekregen. Terwijl ik dit blogje zit te schrijven zit ik stiekem best wel een beetje met trilhandjes. Wacht, ik ga het uitleggen.

Ik wou vandaag eigenlijk een keer met de auto naar school. Het is ongeveer een uurtje rijden, maar meestal ga ik met de trein, omdat dat voor mij gratis is. Vandaag kwam het beter uit om met de auto te gaan, dan was ik lekker op tijd thuis en kon ik net wat makkelijker plannen. Eigenlijk al een paar weken maakte mijn auto een beetje een vreemd geluid in de bochtjes, maar ik zocht er voor de rest eigenlijk niks achter. Ik dacht dat het de vering was die een beetje begon te versleten. Want hé, inmiddels ga ik echt niet meer voor elk klein geluidje naar de garage voor een auto die al 11 jaar is. Vanmorgen reed ik naar school, en halverwege de reis merkte ik dat de auto een heel raar geluid ging maken. Uiteindelijk werd het de laatste 10 minuten wel veel erger. Er gingen geen lampjes branden, en alle meterdingetjes leken ook nog goed (voor hoever ik er verstand van heb). Naarmate ik dichter naar school reed ging de muziek steeds zachter (geloof me, dat betekend wat in mijn dimensie), en zat ik wel met een iets minder relax gevoel achter het stuur. Op school bedacht ik me dat het misschien toch beter was om even de ANWB te bellen. En, ik leef echt onder het motto ''Oh, geen lampje, dan lukt het nog wel tot thuis.'' Maar GOD-ZIJ-DANK wat ben ik blij dat ik ze heb gebeld.

Het is wel hilarisch eigenlijk, ik was al aan het grappen over een knappe monteur. Want hellóó, dat zou handig zijn met Margo haar rijstijl en gevoel (of juist niet) voor auto's. Gemiddeld sta ik bijna 1x per maand wel bij de garage (of soms maanden niet en ineens weer 4x in 1 maand), en kennen ze me al van naam en welke auto daarbij hoort. Maar, er kwam geen leuke knappe monteur, maar een ongelofelijk leuk mens van een vrouw. Ze begon me in Jip en Janneke taal uit te leggen wat er mis was met mijn auto, nadat ze me een paar vragen had gesteld waarvan ik geen idee had wat het was (''Waar zit je auto kit''. Mijn god, wat is dat überhaupt?), en haar uilig had aangekeken toen ze iets zei over aandrijfdingen en versnellingsdingen. Uiteindelijk kwamen we op de conclusie dat ik naar het ANWB station moest. AAN.. DE.. SLEEPKABEL... Ik zat echt zo te stuiteren van de zenuwen dat ze op ten duur zei dat ik in de auto moest zitten en goed moest luisteren. Uiteindelijk had ik volgens mij een hartslag van 300 en trilde ik als een rietje, maar Margo ging aan de sleepkabel. Als ik rare geluiden horen moest ik even toeteren. Dat wou ik bijna al meteen doen toen we wegreden, maar besefte toen dat dat rare geluid wat ik hoorde waarschijnlijk mijn ademhaling was. De focking python waar je weet ik hoe vaak over de kop gaat is nog minder eng. Uiteindelijk maakte die auto echt een geluid, nou dat hoor je mij nog niet maken na een biertje of 10. Dus ik toeteren (hé, dat hadden we afgesproken), belt ze me op met ''Toeterde jij nou net?''. Ik in een halve paniekaanval uitleggen wat die auto voor geluid maakte, en toen heeft ze me in de auto naar de kant getrokken. Daar werd mijn kleine vriend op de kar gezet. Na wat gezellige gesprekken over paarden, werk en vooral over bestuurders met dure auto's kwamen we aan bij het ANWB station.

Aangekomen bij het ANWB station zat ik te genieten van de gratis chocomel en ondertussen mijn hele reutemeteut uit te pakken van schoolwerk. Ik had er wel rekening mee gehouden dat ik daar wel een uurtje of 4 zou zitten. Na nog geen uur kwamen ze me al halen. Er werd me verteld dat mijn linkerwiel nog aan 1 bout vast zat, daar kwamen ze eigenlijk meteen al achter toen ze hem op de brug zetten.. En raad eens... Met dat losse wiel heb ik weet ik hoelang doorgereden en gewoon nog 130 mee over de snelweg gecrossd. Ze vertelde me dat ik echt geluk heb gehad, want dat wiel had echt elk moment los kunnen schieten. Geloof me, dan pas komt het besef wat er had kunnen gebeuren. Volgens mij zijn er 10 minuten alleen maar rampscenario's door mijn hoofd gegaan. Ik heb écht écht een heel groot engeltje op mijn schouder gehad.

Ik ben de ANWB in Dordrecht echt zo zo óntiegelijk dankbaar, ze hebben me echt super snel en super goed geholpen!

Joe! Margo